Iedereen heeft een Achilleshiel. Je kent het wel; een soort van zwakke plek, die vaak niets anders is dan de breekbare keerzijde van een mooie karaktereigenschap, net aan de andere kant van het karakter-spectrum. Zoals een super-creatief, die dikwijls (niet altijd) tegelijkertijd erg chaotisch is. Zo’n zwakke plek kun je niet zo maar alleen laten. Er is aandacht nodig. Zoals het dak van de houten kajuit van mijn oude zeilbootje, die na vier winters en dito opknapbeurten van mijn persoontje (twee linkerhanden) in feite alleen nog uit zelf geboetseerde epoxy bestond. Het zag er niet uit, maar al die rimpels en randen; het waren mooie doorleefde jaarringen, eigenlijk. En: mijn bootje bleef varen.
Mijn persoonlijke zwakke plek was jarenlang mijn ongeduld. Ik heb het over de eerste veertig jaar van mijn leven. Niet een type van voetje voor voetje. Daar had ik het temperament niet voor. Te ongeduldig. Teveel gericht op resultaat. Voor mij liever de emotie van Van Gogh dan de verstilling van Johannes Vermeer.
Maar dan is er in de natuur iets wonderlijks aan de hand. En dat zijn ‘de jaren’. De rust en de bijbehorende denkruimte die er komt, wanneer je ouder wordt en die supersnelle resultaten ineens minder belangrijk worden. De nuance die er voor terug komt. En gelukkig; het feit dat de nieuwsgierigheid nooit weggaat.
Dat maakt mij optimistisch. Bijvoorbeeld over de klimaattop die van 30 november tot en met 11 december 2015 plaatsvindt in Parijs. De zogenaamde COP21. Doel van de conferentie is een nieuw klimaatakkoord te bereiken. Dat moet in 2020 ingaan, wanneer het huidige verdrag (het Kyoto-protocol) afloopt. In het verleden zijn er klimaattops compleet mislukt (Kopenhagen 2009). Want snel internationaal tot zaken komen; dat is nagenoeg onmogelijk. Maar dit jaar hebben de organisatoren het slim aangepakt. Vorig jaar werd in Lima al een raamwerk voor het overleg in Parijs bereikt. Alle deelnemende landen moeten voor COP21 plannen indienen bij de VN om de eigen CO2-uitstoot in te perken. Er komen geen internationale bindende emissiereductiedoelstellingen. Voor velen natuurlijk teleurstellend. Want we hebben haast. Ik snap dat. Maar toch; liever voetje voor voetje vooruit, dan helemaal niet vooruit. En landen zullen het als een erezaak beschouwen om tenminste hun eigen plannen te laten slagen. Bovendien: gaan ’de jaren’ ook tellen bij alle participanten van die top. Er zal meer wijsheid zijn dan in Kopenhagen.
Kortom; reden voor optimisme. En ondertussen begin ik het werk van Johannes Vermeer steeds meer te waarderen.
Benieuwd naar de andere columns van Menno? Kijk dan op zijn eigen Specialisten pagina.
