Nee. Het zijn maar drie letters. Toch is het een woord dat ik soms maar moeilijk over mijn lippen krijg. Als ik het al uitspreek, combineer ik het vaak met een excuus of erger; met een extra verontschuldiging erbij. Dan klinkt het: ‘nee, ik heb helaas al iets anders’ of ‘nee, sorry dat gaat me niet lukken vanwege…’. Het voelt altijd alsof ik mijn ‘nee’ moet rechtvaardigen. Maar, van wie moet eigenlijk? En waarom zeg ik soms ‘ja’ als ik ‘nee’ bedoel?