De vraag is: wat doe je er aan? Moet je de strijd tegen doping dan maar – zoals steeds meer columnisten betogen – opgeven? Nee, zo stelt Verbruggen. “ Wie doping toestaat krijgt circus. Dan is het niet meer de beste atleet die wint, maar de beste dokter.” Die uitspraak deed me even denken aan de Leeuwarder architect Johan Sijtsma, die in februari van dit jaar noodkreet schreef over vriendjespolitiek bij aanbestedingen in Friesland. Niet het beste ontwerp wint, of het beste team, of de goedkoopste aanbieder, maar ‘het vriendje van’, zo was grof samengevat zijn stelling. Er was een wethouder die hem in paniek belde en er kwam zelfs iemand langs van de Nederlandse Mededingingsautoriteit, maar wat er nu écht met zo’n signaal gedaan kan worden? Niemand weet het. En toch hoor je het overal in de wandelgangen gonzen en kraken en kreunen. Het wheelen en dealen is tot kunst verheven en er gebeuren soms opmerkelijke zaken. Recentelijk nog durfde een organisatie in de vastgoedbranche de sluitingstermijn voor een zeer omvangrijke aanbesteding één dag voor sluiting ineens te verruimen. Alsof er geen aanbieders bestonden die al dagen bezig waren zich het snot voor de ogen te werken om het uitvoerige eisenpakket met alle kosten van dien tijdig af te hebben.
Wie het écht wil veranderen komt naar buiten, zoals Johan Sijtsma dit deed. In zekere zin is hij echter buitenbeentje; een vrijdenker. Het zijn de ervaringen van insiders die ons écht iets leren over de wereld om ons heen. Dus, tips en ervaringen? U kunt ze kwijt via nieuwsberichten@of.nl. We garanderen anonimiteit.
Overigens, zo’n bekentenis hoeft niet lang te duren hoor. Tim Krabbe haalt in De Muur Rudi Altig aan de wielerwereldkampioen van 1966, die openlijk dopinggebruiker was. Toen iemand hem voor de voeten wierp dat doping niet past bij sport antwoordde hij: ‘ Wij zijn geen sportlieden, wij zijn profs.’
