Stoute schoenen
Wie het pand van Hooghiemster in Aldtsjerk bezoekt, wordt allereerst begroet door een nieuwsgierige, zwarte Cocker Spaniel. Geen woeste waakhond, die luidkeels bezoek aankondigt, maar gewoon een hondje dat graag overal even bij is. Gedurende het gesprek met vader en zoon Hooghiemster ligt het beestje opgerold in de hoek. “Achttien jaar geleden trok ik de stoute schoenen aan en begon ik voor mezelf”, vertelt Jan Hooghiemster in zijn fraaie kantoor. “In die tijd was dat nogal een stap, hoor. Er werd me vaak gevraagd of ik dat nou wel zou doen. Maar na drie maanden had ik al mijn eerste werknemer over de vloer en na vier jaar hadden we het zo druk, dat ik me meer moest gaan richten op directiewerkzaamheden en ik de hamer moest neerleggen.”
Stapje terug
De crisisjaren waren voor elk bouwbedrijf een zware opgave, maar Hooghiemster kon de tent prima draaiende houden. “Er was wat minder werk, zeker, maar we hebben niemand ontslagen”, vertelt hij. “Met zes man personeel kwamen we de crisis wel door en inmiddels werken er al tien man in het bedrijf.” In 2011 moest Jan Hooghiemster noodgedwongen een stapje terugdoen en vroeg hij zoon Wouter of hij niet in het bedrijf van zijn vader wilde stappen. “Ik zat nog op school, maar koos ervoor om op het aanbod in te gaan”, vertelt de jongste Hooghiemster (24). “Twee jaar lang moest ik avondcursussen volgen om bij te scholen en het vak te leren. Ik was altijd al wel van plan om bij het bedrijf in te stappen, maar zo snel had ik het niet verwacht. Die eerste jaren was het echt pionieren, maar de werkzaamheden liepen gewoon door. Dan leer je snel. Inmiddels ben ik verantwoordelijk voor de totale voorbereiding van diverse uiteenlopende projecten”
Verandering
Vader Hooghiemster ziet dat zijn zoon op een hele andere manier te werk gaat dan hijzelf vroeger. “Hij is echt met hele andere dingen bezig dan ik was”, zegt hij. “Zo zijn we enorm bezig met automatisering en is de markt in de laatste vijf, zes jaar enorm veranderd. Er is ook een nieuwe manier van denken ontstaan in de bouw: meer samenwerking en meer communicatie tussen bouwbedrijven, architecten, constructeurs en installateurs , onder het credo ‘samen bouwen’. Zelf zijn we ook een intensieve samenwerking aangegaan met architecten en de gemeente en dat wordt echt de toekomst. Vroeger zat iedereen op z’n eigen stoeltje en hadden ze hele sterke eigen meningen. Nu zoeken we veel meer samen naar oplossingen.” Wouter vult aan: “Dat is echt een gevolg van de crisis. Je ziet het ook bij het inkopen; vroeger werd er een berekening gemaakt, werden de materialen op de bouw aangeleverd. Bij calamiteiten werd er op de bouw een creatieve oplossing bedacht. Nu zorgt de automatisering ervoor dat je bij wijze van spreken tot op de laatste steen nauwkeurig kan berekenen hoeveel je nodig hebt.”
Genieten
Die automatisering en nieuwe manier van bouwen was even wennen voor vader Hooghiemster. “Ik vroeg me in het begin wel eens af wat hij allemaal aan het doen was, maar ik kan er nu enorm van genieten, als ik zie hoe het allemaal anders gaat.” Wouter: “Voor mij is dat allemaal niet zo ingewikkeld, ik ben opgegroeid met computers, ik weet niet beter.” Vader Hooghiemster heeft ondertussen weinig moeite om zijn zoon zijn gang te laten gaan. “Nee, dat loslaten vind ik niet moeilijk. Hij geeft mij een uitdaging en ik hem. Soms gaat er natuurlijk wel eens iets verkeerd, uiteindelijk is het mensenwerk, maar dat is niet erg. Ik geniet enorm van de nieuwe manier van werken en hoe duidelijk alles begint te worden.”
De toekomst ziet er dan ook prima uit voor Hooghiemster en zijn zoon. Met een veranderende markt en vers bloed achter de tafel waar de beslissingen genomen worden, is het bedrijf klaar voor datgene wat komen gaat. Het is aan alles te merken dat vader Hooghiemster zijn zoon volledig vertrouwt en nog altijd met veel plezier aan het werk gaat. Na het gesprek begeleidt de kleine Cocker Spaniel uw schrijver weer naar buiten, om vervolgens weer op zoek te gaan naar een nieuw avontuur. Net als zijn baasjes.
