Déja Vu

‘Het is anders dan het was’ verzuchtte ik tegenover mijn specialist toen ik herstellende was van schildklierkanker. Drieëntwintig jaar geleden is dat alweer, maar dat ene gesprek staat mij nog altijd bij. Hij stelde mij een intrigerende vraag: ‘Weet je nog hoe dat was dan en was dat dan beter?’

De vraag zong na en antwoord geven kon ik niet. Er ís op die vraag gewoon geen antwoord. Er was een leven voor kanker en een leven na kanker. Beide heb je maar te waarderen voor wat het is.

In deze corona-tijd denk ik zo nu en dan terug aan zijn vraag. ‘Weet je nog hoe dat was dan en was dat dan beter?’  Hoe liep het in mijn restaurant voordat het corona-virus zijn intrede deed? Regels van hygiëne pasten we altijd al toe, maar hoe zit het met de afstand? Ik zie de volle tafels levendig voor me. Net als de nabijheid die we hebben tot onze gasten. Gastvrijheid is op gepaste afstand dichtbij komen en dat is ‘normaal’ closer dan anderhalve meter. 

De vergelijking met mijn ziekteperiode dringt zich op. De tijd van toen en die van nu hebben twee opvallende overeenkomsten:  quarantaine en social distancing. 

Na de operatie kreeg ik in het UMCG een radio actief ‘slokje’. Ik moest daarna 3 dagen in quarantaine. Ik mocht mijn naasten op bezoek hebben, maar op afstand. Mijn vriend en ouders kwamen inclusief mondkapjes en pak. Geen knuffel en minimaal 1,5 meter afstand houden. De verpleging schreeuwde het uitroepteken er bijna bij. 

Nadat een verpleegkundige met een ‘Geigerteller’ had gemeten hoe radio actief ik nog was, mocht ik  bij de juiste waarde naar huis. Maar let wel,  afstand houden, niet te lang in het OV, niet in hetzelfde bed slapen, tv kijken op afstand van elkaar. Er was één groot verschil. Bij mijn oma mocht ik langs, die had al genoeg straling gehad in haar leven, dus tot de kwetsbaren behoorde zij in tegenstelling tot nu niet. 

Weet je dan nog hoe het was en is dit dan beter? Mijn ziek zijn heeft gemaakt dat ik een aantal zaken anders ben gaan invullen. Maar het leven ging ook ‘gewoon’ weer door. Nu met een pilletje en zo nu en dan word ik aan deze episode herinnerd als ik voor controle moet. Maar verder? Er is een nieuw normaal ontstaan. Was dat andere normaal beter? Misschien, maar het heeft weinig zin om daar lang over na te denken. Je moet het doen met hoe het is geworden.

Hoe het wordt op ons terras straks? En binnen in ons restaurant? Anders, dat is een ding wat zeker is. De nabijheid in onze gastvrijheid kent straks het pilletje ‘anderhalve meter’ en meer ruimte tussen de tafels. Natuurlijk vinden we het minder gezellig dat we u met handgel bij de ingang welkom moeten heten, maar we verzinnen wel wat, zodat het nieuwe normaal op ervaringsniveau hetzelfde normaal is als dat van voor corona: 100% gastvrij. Ik ben tenslotte zelf ook nog steeds ondernemende Geesje, ziekte of geen ziekte.

Delen via

Vergelijkbare berichten