Ik ben Anglofiel. Wat ik mooi vind aan het Groot-Brittannië? Te veel om op te noemen, maar het weelderige kustlandschap staat zéker in de mijn top drie van argumenten. Hier heb ik zoveel gewandeld en me daarbij zó ontzettend vrij gevoeld.
Echter, mijn liefde is niet blind. Ik voel óók een zekere afkeer, voor een volk waarvan de helft mij de rug heeft toegekeerd. Want in 2016 stemde een nipte meerderheid van de Britten vóór Brexit. Minder Polen, minder Brusselse bureaucratie en meer soevereiniteit, zo was de loze belofte. Een kostbare leugen, want volgens wetenschappelijke schattingen is het Verenigd Koninkrijk hiermee zo’n £100 miljard per jaar kwijt. Laat dat bedrag even op u inwerken.
Ironisch genoeg is migratie al eeuwen onderdeel van de Britse identiteit – in beide richtingen. Denk aan de Schotten en Ieren die Amerika bevolkten, of de Britten die zich vestigden in India, Australië en Zuid-Afrika. En wie herinnert zich nog het schilderij The Last of England (1855)? Ford Madox Brown schilderde een jong Brits gezin dat het eiland verlaat, koud en vertwijfeld, op zoek naar een beter leven elders. Zij waren economische vluchtelingen avant la lettre.
Ik vind dat een geweldig schilderij en het inspireerde mij tot om het schilderij ‘Arrival in England’ te maken. Je moet er oog voor hebben om het allemaal te doorgronden, daarom help ik u een beetje: het schilderij toont een ruig nachtelijk landschap. Een woeste zee, contouren van krijtrotsen en op de voorgrond de grimmige vormen van een rotsachtige baai. Wie goed kijkt ziet in dit onwelkome landschap een klein bootje, met daarin een levenloos lichaam. Aankomst in Engeland; het einde van een lange reis.