Mogen we het allemaal marketing noemen? Ik vrees van wel. In de meest edele vorm is marketing ‘het ontwikkelen en vervullen van latente behoeftes’. In veel gevallen is het resultaat echter wat minder sjiek: suggestie, manipulatie en bedrog.
Dotan creëerde nep-fans om ‘de latente behoefte’ bij toekomstige fans te ontwikkelen.
Hij schiep zijn eigen wereld. Kunstenaars doen dat iedere dag. En soms kan dat de werkelijkheid verdiepen. Maar je moet wel een verhaal hebben en bij Dotan ging het alleen om ‘ik’. En die keuze om daar Leukemie bij te halen was misselijkmakend en tegelijk banaal.
Het deed me aan vroeger denken. Jaren tachtig, vorige eeuw. Ik was net van school en zat in een bandje, net als bijna iedereen. Met dat verschil dat wij de enigen waren die er echt een bestaan mee op wilden bouwen. Daar hadden we alles voor over. We noemden onszelf Kobus gaat naar Appelscha omdat het opviel. En bij iedere elpee die we uitbrachten bestookten we de landelijke radio-DJ’s met honderden ‘briefkaarten’. Op die kaarten schreven we in steeds andere meisjeshandschriften dat we gek op ze waren en altijd luisterden, ‘maar dat ze eens een keertje Kobus gaat naar Appelscha moesten draaien. Dat was ‘heel hot’ in het Noorden. Groetjes, Liesbeth, Aukje, of Marjan’. Heel soms deed ik er een kusje van lippenstift bij.
Het resultaat van deze pogingen? Ach, je mocht als punkband blij zijn wanneer jouw meest rustige nummer eens in de twee weken werd gedraaid in een nachtprogramma.
Ook DJ Jan Douwe Kroeske had latente behoeftes, zo leerde ik. Van hem kreeg ik op mijn huisadres een kaartje terug. ‘Beste Marjan, dank voor je leuke kaart. Ik ken Kobus; inderdaad een leuke band. Maar daar zijn andere programma’s voor. Maar ik wil je wel uitnodigen voor een persoonlijke rondleiding door de VARA-studio. Misschien kunnen we eens een keertje afspreken?’
Sorry Douwe; ik heb je nooit meer teruggeschreven.
Benieuwd naar de andere columns van Menno? Kijk dan op zijn eigen Specialisten pagina.
