Ik had het plan om deze laatste editie van het bewogen jaar 2020 te voorzien van een stichtelijk voorwoord. En bij een monter ondernemersmagazine als dit hoort dan natuurlijk de blik vooruit. Maar ik waarschuw alvast: het wordt een verhaal met wat droefenis en ach, kom op; óók een sprankje hoop.
Terugkijkend op 2020 doemen er simpele kwalificaties op: ‘bagger’, ‘klote’ en ‘puinzooi’ zijn allemaal wel gepast. Ik denk dat ik namens velen spreek wanneer ik zeg: dit nooit weer. Wat we echter van de geschiedenis leren is dat we dat dus wel kunnen vergeten. Zeventig miljoen Amerikanen stemden in november tóch nog steeds op Donald Trump, van wie de ernst van zijn persoonlijkheidsstoornissen niemand kan zijn ontgaan.Toegegeven: Biden wón gelukkig de verkiezingen. Dat geeft hoop. Maar rond Thanksgiving heb ik beelden gezien van de app Flightradar24: als een zwerm van duizenden sprinkhanen krioelden ineens weer duizenden vliegtuigen over Amerika. ‘Een superspread-event van de grootste orde’, riepen onthutste wetenschappers. En dat in een land dat de controle sowieso helemaal kwijt is. En niet alleen op het gebied van volksgezondheid. Ook op het gebied van CO2-reductie. Mijn punt is dat ik – toen ik al die vliegtuigen zag – eventjes niet zo optimistisch was over het disciplinaire vermogen van de mens om juist dát te doen wat er nodig is in tijden van rampspoed.
Drie elementen
Om u niet helemáál in zak en as achter te laten zal ik drie elementen delen die mij dan tóch nog wat positieve vibes geven. Het ene element is mijn rotsvaste geloof in de wetenschap. We blijven in gedrag oliedom, maar we worden qua kennis steeds slimmer. COVID-19 zullen we ook weten te neutraliseren. Misschien zijn we zelfs nog op tijd met de energietransitie. Het tweede en derde element zijn beide vormen van escapisme, want óók dat kan een overlevingsmechanisme zijn. De eerste great escape is humor. Wanneer ik de tijd neem om naar Ricky Gervais of zelfs Laurel en Hardy te kijken, voel ik me geweldig. Lachen geeft zóveel energie.
De tweede escape is het gespin van mijn kat Freddy. Een über-nietsnut, die de gehele COVID-zomer met een uiterst vredige blik in de tuinstoel heeft liggen luieren en op dit moment tegen de cv geleund hetzelfde doet in mijn werkkamer. Heel af en toe kijkt hij naar me op, rekt zijn poot, spreidt eventjes lekker alle teenkootjes en legt dan zijn kop weer op zijn voorpoot, in het gelukzalige niemandsland van de kat. Vol vertrouwen. Een superspreader van gelatenheid.
Ik wens u allen een geweldig 2021.
