Ik merk het aan ondernemers om mij heen; met de jaren van rijping wordt zelfexpressie belangrijker. Zoeken ze een rustig plekje in het buitenland, schrijven ze een boek, maken ze een film, of worden ze de kunstschilder die ze eigenlijk altijd al wáren. Ik vind dat interessant.
Bij mij persoonlijk komen beelden, tekeningen, films en muziek allemaal tegelijk. Dat is soms lastig. Want het zijn net kinderen die buiten willen spelen. En té lang was ik bezorgd om ze los te laten. Alsof het buiten niet veilig was. Waar was ik bang voor? Misschien dat mijn pluriforme ‘oeuvre’ als artistieke veelvraat niet serieus genomen zou worden?
Ongeveer vijf jaar geleden bedacht ik hiervoor een oplossing. Zeg maar, een veilige speeltuin waar die kindjes van mij buiten mogen: de Oxel Galerie. En in het Engels: Oxel Gallery. Een podium waar ik mijn kinderlijke dromen een plek kan geven. Vaak: onvervulde dromen. Een psycholoog zou het misschien eerder een vluchtheuvel noemen.
Dan ben je op een dag 62 en heb je nog stééds een soort Sturm und Drang-gevoel. Zoiets schreeuwt om reflectie. En zelfspot. Want wie ben ik? Een man die vijftien beroepen had willen hebben. En twintig levens wilde leiden. Die nog 30 ‘project-ideeën’ op zijn to do-lijst heeft staan. Oxel Galerie helpt mij om daarbij de rust te vinden. Binnen Oxel Galerie heb ik met behulp van alter ego’s een nieuwe werkelijkheid gecreëerd, waarin ik op ieder zelfgekozen moment álles mag zijn: van zondagsschilder tot avant garde-kunstenaar en van muzikant tot kunsthandelaar. Zélfs eigenaar van een reisbureau.
Zo is Oxel Galerie een vrijplaats voor zelf-expressie, surrealisme én dilettantisme. En dat past mij goed. Want het leven is kort en het einde definitief. En je dan op slechts één ding richten lijkt me ondraaglijk saai.
Voel jij je aangetrokken door dit statement? Herken je iets in dit verhaal? Heb jij een werk – schilderij, tekening, foto, muziekstuk – dat je graag in de Oxel Galerie wil delen met de wereld? Stuur me een dm!
