Het irriteert me mateloos! Ik hoor steeds vaker: “Ja, maar hij heeft een jong gezin.” Alsof dat alles verklaart. Minder uren. Minder inzet. Minder beschikbaarheid.
Toen mijn kinderen jong waren, dacht ik daar niet eens over na. Het werk ging gewoon door. Altijd! We hadden deadlines, opdrachtgevers, verantwoordelijkheid. Het idee dat je kon kiezen bestond niet eens.
Maar nu kan het wél. We praten over balans, mentale druk, over menselijkheid op de werkvloer. En dat schuurt. Vooral bij ondernemers van mijn generatie die zijn opgegroeid in de tijd van “doorgaan, niet zeuren.”
We willen een nieuwe manier van werken, maar ondertussen prijzen we nog steeds degene die het hardst rent. Alsof loyaliteit gelijkstaat aan overuren.
Dat is de blinde vlek van onze generatie: we willen mensgericht ondernemen, maar we blijven beoordelen op prestaties uit het oude systeem.
Leiderschap anno 2025 vraagt iets anders. Niet nóg harder duwen, maar beter kijken. Naar wat mensen nodig hebben om te blijven groeien, ook als vader, moeder, als mens.
Wie zijn medewerkers ziet als mens, en ze ook zo behandelt, krijgt loyaliteit terug, geen plicht, maar betrokkenheid. En dát levert veel meer op dan elke extra overuur ooit zal doen. Productiviteit, creativiteit, verantwoordelijkheid. Ze ontstaan niet uit druk, maar uit vertrouwen.
Ik ben van de generatie die niet zeurde. En het is juist aan ons om te zeggen: het mag ook anders!
Helena Spits
Bouwzorg Fryslan
