Als interim facilitair manager kom ik nog wel eens bij verschillende bedrijven en instellingen over de vloer. Dan hoor ik wel eens de volgende kreet: ‘onze medewerkers zijn ons belangrijkste kapitaal’. Mijn vraag is dan of men me kan laten zien hoe dit ‘kapitaal’ op de balans is verwerkt. Mijn stelling is namelijk dat medewerkers niet gelijk te schalen zijn met gebouwen, meubilair en andere inventaris. Natuurlijk is dat ook niet wat dan bedoeld wordt, en moet ik het meer zien als ‘gezegde’.
Een ander ‘gezegde’ dat ik vaak tegenkom is dat ‘medewerkers tegen verandering zijn’ of ‘medewerkers willen wel veranderen maar niet veranderd worden’. Ook een kreet, die, vaak genoeg herhaald, een stempel kan drukken op de bedrijfscultuur.
Medewerkers worden fte en capaciteit, vertaald in kpi’s en functieprofielen en daarmee onderdeel van de bedrijfsvoering. Hoe meer geabstraheerd, hoe beter aan te sturen.
Toch? Of toch niet?
Medewerkers zijn mensen. En mensen zijn met elkaar de bron waarop een organisatie, in wat voor vorm dan ook, drijft. Mits goed aangestuurd is het geheel vele malen groter dan de som der delen. Meer dan een alleen bundeling talenten, kennis en vaardigheden.
Het is dus zaak organisaties weer te ‘vermenselijken’.
Wanneer een organisatie haar medewerkers, de oorsprong van haar zijn, beschouwt als zijnde in continue transformatie, dan is verandering aan de orde van de dag, want geen dag is hetzelfde. De organisatie kan exponentieel meegroeien met de groei en verandering die mensen meemaken. Immers, iedereen leert elke dag bij, maakt dagelijks of wekelijks ervaringen door die ingrijpen in zijn/haar zijn. Iemand die al 40 jaar hetzelfde werk doet, is na die 40 jaar niet dezelfde persoon als aan de start van de loopbaan.
Aandacht en erkenning hiervoor is dringend nodig. Besef dat mensen de organisatie ‘zijn’ en niet alleen een ‘functieprofiel’. Medewerkers worden dan een bron en drijvende kracht van verandering en groei en stuwen de ‘human sustainability’ van de organisatie.
