Ik zit op een muurtje aan de rand van een strand op het Kaapse Schiereiland, Zuid-Afrika. Dit schiereiland, vlak onder Kaapstad, wordt gekenmerkt door baaien en bergen met pieken zo scherp, alsof een kind van zes ze heeft mogen uittekenen.
Dertig kilometer naar het zuiden ligt Kaap de Goede Hoop, het uiterste punt van een geweldig natuurreservaat, vol planten en dieren. Na het Krugerpark het meest bezochte natuurpark van Zuid-Afrika. Maar vandaag is het dicht. Zoals bijna alles dicht is. En dat terwijl de aangekondigde lock down pas morgen ingaat.
Er hangen donkere wolken boven de baai. Op straat af en toe nog een toerist die nog geen ticket naar huis heeft kunnen bemachtigen. Het strand voor me is desolaat. Op een diepzwarte man na. Vanaf het strand komt hij met moeizame tred op mij af. In zijn armen heeft hij een enorme stapel opgerolde canvassen, met daarop schilderijen. Hij gaat voor me zitten en rolt ze uit. Even laat ik het dubieuze artistieke niveau op me inwerken; dan probeer ik hem tijd te besparen door te zeggen dat ik niet geïnteresseerd ben. Maar hij praat door. Zijn Afrikaanse branchegenoten probeerden mij tijdens eerdere vakanties op Europese terrassen altijd te verleiden met te zeggen dat ze jarig waren en daarom voor mij een cadeau hadden (armbandje). Maar deze man komt snel terzake.
Hij komt uit Zimbabwe en hij moét vandaag wel iets verkopen zegt hij. De wanhoop in zijn stem is duidelijk. ‘Alsjeblieft meneer. Door de lock down is er een maand lang niemand meer op straat. Ik heb niets meer om van te leven; waar moet ik naar toe, wat moet ik doen?’
Het is een regelrechte smeekbede en er is geen speld tussen te krijgen. Geheel buiten zijn schuld is hij zijn toch al schamele bron van inkomsten kwijt. En voor hem geen noodhulp van een regering. Ik geef hem 50 Rand, dat is enkele euro’s en hij neemt het aan, té aangeslagen om er nog een etiquette van dankbaarheid op na te houden. Of misschien heeft hij al veel eerder dan ik die andere verkoper gezien, die snel naderbij kwam en mij nu op weg naar de auto aanklampt. ‘Alsjeblieft meneer; we zijn ten einde raad. Ik zag dat je hem zojuist geld gaf, alsjeblieft meneer…’ You can make my day. Please!’
Mijn geld is écht op, tenzij ik ergens ga pinnen, maar ik voel dat dit gekkenwerk wordt. Dus loop ik door en wens hem het allerbeste.
Ik voel me even terneergeslagen. ‘Moet je nagaan’, zeg ik tegen mijn vrouw wanneer we in de huurauto stappen, ‘voor zo’n man resten de komende weken alleen nog de prullenbakken.’
‘Dat vraag ik me af’, zegt ze. ‘Want door de lock down zullen ook die prullenbakken hartstikke leeg blijven.’
Ik laat dat grimmige nieuwe feit even op me inwerken. En voel voor het eerst deze vakantie veel zin om weer naar huis te gaan.
