Er is een vraag die wij vaak stellen aan ondernemers: ‘wat zou je beroepsmatig willen zijn wanneer je morgen niet meer je huidige bedrijf hebt en je nu per direct iets geheel anders zou moeten kiezen?’ Wij gaan u in 2024 uitnodigen om uw antwoord op die vraag met ons te delen. En…misschien vragen we óók nog wel even waarom die ene droom eigenlijk nooit is uitgekomen. We hebben het gevoel dat er in uw antwoorden wel wat wijze lessen zitten.
Om maar een het voortouw te nemen: in deel 1 van deze serie verklapte ik dat ik kunstenaar wilde worden. In deze editie: hoe dromen vooral wijze lessen bevatten.
Toen ik van school kwam wilde ik vrij zijn. Ik zat in een rockgroep en daar wilde ik beroemd mee worden. Vier jaar lang werkten we daar hard aan en we kwamen best vér. In de vrije uren schilderde ik alsof mijn leven ervan afhing. Het was pure jeugdige Sturm und Drang en het vormde mij als persoon. Wat de rockband betreft: na drie keer het Nederlandse clubcircuit te hebben doorlopen leek de groei er een beetje uit en wilde ik nóg meer individuele vrijheid. Ik stapte uit de band en ging verwoed verder met schilderen. Tegelijkertijd: ging ik óók kunstgeschiedenis en communicatie studeren. Waarom eigenlijk? Gebrek aan focus? Gokken op twee paarden? Van alles een beetje, denk ik. Hoe dan ook: uiteindelijk werd ik ondernemer en daarom leest u waarschijnlijk nu ook dit verhaal.
Maar terug naar die jaren van ultieme vrijheid. Iedere dag 8 uur lang lekker aanrotzooien met verf en andere materialen; heerlijk! Ik probeerde de grote meesters na te schilderen en daardoor merkte ik hoe goed Goya, Munch en Gauguin eigenlijk écht waren. Ik wist; dat niveau zou ik nooit meer halen. Op een gegeven moment stonden deze inspiratiebronnen van het eerste uur me daarmee in de weg. De les: zorg dat je op tijd afscheid neemt van je idolen.
Met veel moeite liet ik mijn idolen los en ging uit van mijn eigen kracht. Dus vervolgens met een map vol foto’s lang galeries in Parijs. Op zoek naar erkenning. Dat werd een flop. Had ik die zoektocht twee jaar vol gehouden, dan was het vást wel een keer gelukt. Maar na 12 galerie-bezoeken had ik het wel gezien. Ik voelde dat het niet mijn wereldje was. De les: voelt iets écht niet meer goed: neem een afslag. En dat deed ik. Bye bye, schilders droom. Ik begon aan een ‘zakelijke carrière’.
De grap is: bloed kruipt waar het niet gaan kan, in de jaren die volgden vulde ik tijdens vergaderingen en telefoongesprekken circa 15 agenda’s vol met tekeningen en krabbeltjes van landschapjes, stadions en rare figuren. Voor de meeste mensen complete rotzooi, maar ik weet: dit materiaal is niet bezoedeld door ambities, pretenties of idolen. Het is autonome vrijheid en daarom zijn die krabbels me dierbaar. En ach; is dat niet waarom we allemáál ondernemer zijn geworden?
Belangstelling? U kunt u vergapen op https://www.instagram.com/bakkermenno/
