Gecertificeerde uitvaartondernemer
Henk Fennema was al op jonge leeftijd gefascineerd door het plechtige karakter dat een uitvaart met zich meebrengt. “Ik ben geboren en opgegroeid in Oudwoude en werkte als jongen al in het beheer van het kerkhof”, vertelt hij. “Ik knipte de heg, maaide het gras en delfde later ook de graven. Dit deed ik zeven jaar en omdat ik in die zeven jaar zo veel uitvaarten meemaakte, besloot ik om daar in verder te gaan. Ik heb een opleiding afgerond op de middelbare agrarische school, maar hier heb ik uiteindelijk niets meer mee gedaan. In februari 2003 begon ik mijn eigen uitvaartonderneming, nadat ik alle benodigde papieren had verkregen. Ik ben dan ook een gecertificeerde uitvaartondernemer; dat weegt voor mij heel zwaar en onderscheidt me ook van menig collega.”
Geen tussenschakel
“Het verzorgen van een uitvaart begint bij een melding van overlijden, gevolgd door het eerste telefonische overleg”, legt Fennema uit. “We regelen de laatste verzorging, nemen een aannamegesprek af en inventariseren de wensen van zowel de overledene, als de nabestaanden. We hebben alles in eigen beheer; eigen rouwvervoer, eigen kistenvoorraad, rouwdrukwerk, noem maar op. Het zorgt ervoor dat we in de cyclus nauw betrokken zijn met de nabestaanden en er geen tussenschakel is. Op die manier werk je niet alleen veel efficiënter, je kunt ook veel beter inspelen op de wensen van de nabestaanden.”
Eigen app
Opvallend aan Fennema is, dat de onderneming zich actief inzet om mee te gaan met de tijd. Het taboe op de dood begint steeds meer te verdwijnen, waardoor het makkelijker wordt om op wensen in te spelen. “Zo hebben we binnenkort onze eigen app”, vertelt Fennema. “Hierin kunnen mensen bijvoorbeeld alvast een keuze maken uit de diverse uitvaartkisten en rouwdrukwerk en krijgen ze een indruk van wat er allemaal mogelijk is. Dit is de nieuwste ontwikkeling in de uitvaartbranche en maakt ons dan ook uniek. Ik wil met de tijd meegaan, vooruitstrevend blijven.”
Tijden veranderen
“Jaren geleden werd de overledene meestal gelijk in een uitvaarkist opgebaard, ging er een venster overheen en wilde men het liefst zoveel mogelijk afstand houden. Het was ook een taboe om erover te spreken. Tegenwoordig merk je dat dat begint te veranderen; men praat er makkelijker over en de plechtigheden veranderen. Het feit dat men minder vaak naar de kerk gaat speelt hier een grote rol in. Ook in onze regio merk je dat, ondanks de aanwezigheid van een sterke geloofsgemeenschap. Ik zie dat als iets positiefs, persoonlijke aandacht blijft voor ons toch het belangrijkste en hoe beter er over gesproken wordt, hoe beter we dat kunnen verzorgen.”
