Gas op de lolly
“Mijn vader adviseerde me om rechten te gaan studeren in verband met mijn vakkenpakket. Talen, geschiedenis en economie. Dan weet je het wel. ‘Rechten, daar kun je later alle kanten mee uit,’ vond hij. Zo gezegd, zo gedaan – wist ik veel wat me te wachten stond. Maar van nature ben ik ijverig en precies, dus ik had met slechts één herkansing de propedeuse in Groningen in de pocket.
In het tweede jaar nam ik gas terug. Bewust. Gewoon een vak minder per semester en alles in één keer halen. Geen gelul, maar doelgericht gas op de lolly, daar hou ik van. Met studievrienden gingen we dan in de twee tussenliggende maanden in een soort lockdown: hard studeren en verder niks. We kwamen op gezette tijden bij elkaar en bespraken wat we niet begrepen en stelden elkaar vragen. In zo’n periode stonden we zelfs droog – geen seks of drugs of rock-’n-roll. Ian Dury is geen held, zet dat er maar bij. Ik heb toen geleerd wat afzien is en wat dat oplevert. Mogelijk heeft dan ook te maken met het feit dat ik een paar weken te vroeg ben geboren. Ik heb volgens overlevering hard moeten knokken om het te halen.”
Pijn aan beide kanten
“De professor die mijn afstudeerpraatje hield, vroeg me tijdens dat praatje of ik nog interesse had in een job in de advocatuur. Tuurlijk, leek me een mooi beroep. Zo kwam ik uiteindelijk terecht op het kantoor van Toon Stein in Leeuwarden. Hij zocht nog een aanstormend talent en ik kon nog net meedoen aan de sollicitatieprocedure. In januari 1990 begon ik. Ik ben er dus zo in gerold, zonder cunning plan, om met Blackadder te spreken.
Als advocaat kan ik mensen helpen om hun problemen op te lossen. Als je zelf een keer tegen zo’n probleem bent aangelopen, dan weet je waar ik het over heb. Ik probeer ook altijd contact te leggen met de wederpartij, om te zien waar we gemeenschappelijke grond kunnen vinden. Een schikking geeft me voldoening. Het moet aan beide kanten wat pijn doen, anders is het geen goede schikking. Advocaten die zeggen dat schikken voor bloemisten is, zie ik liever gaan dan komen. Maar als het moet, bind ik de strijd natuurlijk wel aan. Een procedure is immers de voortzetting van een onderhandeling, en in sommige zaken moet je het gewoon uit procederen.”
Een onuitwisbare indruk
“Friesland is mijn vaderland. Op mijn studententijd na woon ik er al mijn hele leven en ik spreek Fries. Al op mijn vierde zat ik met mijn ouders op het water, en die liefde voor het water is altijd gebleven. Misschien heeft dat te maken met de ervaringen die je opdoet als kind; op de een of andere manier komen die op je harde schijf te staan en maken ze een onuitwisbare indruk. Ik zit ook liever op het water dan op de camping, als je begrijpt wat ik bedoel.
Mijn woonark ligt op het arkenpark in Wartena bij de Jachthaven, samen met nog zeventien andere arken. Ik heb ’m in eigendom gekregen vanuit de nalatenschap van mijn moeder. Mijn vrouw Nina en ik verhuren de ark vooral voor recreatief gebruik, maar zelf zijn we er ook vaak te vinden. Als ik er op de motor naartoe rijd, kom ik al tot rust. Dat is vrijheid.
Ook op de ark zelf is het heerlijk rustig – alsof je even helemaal weg bent van het normale leven. En je kunt er na je werk fantastisch ontspannen. Een constant vakantiegevoel. Royale tuin, leuk dorp, de natuur van de Alde Feanen vlakbij om te wandelen met onze hond Joska. Wat wil je nog meer?’
